Dag 2: Sulzburg - Florence

De schone slaapsters werden alweer vroeg wakker getetterd door hun wekkers. Het was tijd om in te pakken en weg te wezen. Natuurlijk ging dit niet zonder wat geplande rustig-aan-doende-we-gaan-niet-haasten-op-vakantie-vertraging. Na de ellende van gisteren hadden we besloten dat vandaag een chille reisdag zou worden. Om 9 uur kwam de zon al weer tevoorschijn om ons meteen weer weg te branden.

Met als navigator Sophia, brandende bestuurder Jolina en verschroeide bijrijder Saskia gingen we alle files voorbij. Toen we over de grens van Duitsland - Zwitserland waren konden we genieten van een prachtige uitzicht. Vooral de 17 km lang durende tunnel (Gotthard-tunnel) was erg spectaculair *ahum*. Ook vandaag was het weer belachelijk warm met temperaturen die ik jullie niet ga vertellen (alleen van het idee ga je als zweten en smelten). Zo zijn wij bekend geworden met het fenomeen: oogbalzweet. Zelfs Jolina's matterende smeersels konde onze oogbollen niet redden van het lekkende, bijna zwembad vormende zweet (lees: oogbalzweetzwembad). Sophia reed ons een tijdje over het hete asfalt tussen de Zwitserse bergen.

We namen een korte pauze, die iets (2 uur) uit liep, bij de vierwaltstättersee. Daar hebben we een duik genomen met waanzinnig uitzicht! Ook konden we onze vast geplakte oogjes weer ontplakken onder het genot van een lekker lunch.

Nogmaals zijn we vol goede moed weer in de kookbus gesprongen om onze reis te vervolgen. De wegen waren fantastisch en het verkeer was rustig en iedereen hield zich voortreffelijk aan de regels (ja, echt!). Maar alles veranderde toen we de grens naar Italië overgingen. Nog geen 5 minuten na de grensovergang gingen de remmen los (letterlijk) en begonnen auto's andere auto's van alle kanten in te halen. Alsof de hitte ineens naar hun kop was gestegen en ze de verkeersregels waren vergeten. Stoer als dat Jolina was ging ze gewoon door en liet zich niet kennen. Die Italianen zijn knettergek. Vooral rondom Milaan werd het helemaal van de zotte. Auto's vlogen om onze oren.

Door de hitte duurde het allemaal wat langer, daardoor kwamen we pas in de avond aan in de buurt van Florence. Onze camping zat boven op een berg met uitzicht op Florence. Maar voordat we daar waren moest Jolina een spannende kronkelweg afleggen, waar de Italianen maar al te graag op je bumper zaten. Onderweg reden we nog bijna een ree en een uilskuiken van de voeten. De grootste uitdaging zat 'm in het laatste stukje: een hoek van 45 graden maken en tegelijkertijd een steile berg op crossen. Heldhaftig als dat Jolina is, was dit voor haar geen probleem.

We waren net op tijd op de camping om nog een niet-officieel plekje te kunnen bemachtigen. We hebben ons tentje weer opgegooid (letterlijk) en zijn er ingedoken (niet zo letterlijk).